Kjære folk
Noko av det eg opplever som det aller sterkaste og mest forunderlege etter som åra går, er kor mykje det er plass til inne i tankar og kjensler.
Å bli mor, var ein fin, stor og god overgang i livet.
Alle overgangane i livet (slikt som å byrje på utdanning, få familie, bli skilt, flytte til nye stader, få ny familie, skifte jobb og så vidare) fører med seg at nye menneske tek plass i livet, medan andre tek turen ut av den felles kvardagen. Slik er det, – men dei er der likevel, alle saman, og når dei dukkar opp i tankane mine, så fyller dei meg med dei same kjenslene som me skapte saman den gongen dei var ein del av livet mitt. Eg kan til og med høyre lyden og kjenne lukta av den gongen.
Her er delegasjonen frå Hedmark samla før landsmøtemiddag i Loen. Tida som tillitsvalgt var fylt av engasjement, lange arbeidsdagar og mykje glede. Tanken på desse gode folka bringer med seg berre glade kjensler. (Fra venstre: Anne, Ronald,
K-M, Ole Erik, Tone Gerd, Hans og Karin)
Tanken på nokre av dei menneska som har vore ein del av livet mitt, tryllar fram smilet i meg. Andre gjer at eg drøymer meg attende og kjenner at det bivrar ein liten lengt. Det gjer godt å kunne møte att slike som det har vore så godt å ha så nær.
Kursleiarane sjekkar deltakarlista
Det hender også, når eg fortel om noko som har hendt, at tanken på eit par av dei (ingen av dei over her altså) framleis kan gjera meg sint, – ja, nesten fortvila. Heldigvis har eg det slik at minst 99% av menneska «mine» gjer meg takksam for alt det dei var med å lære meg, det dei dytta meg uti, at dei var der ved sida mi den tida dei var der.
Alle åra i skuleverket har gjort at eg har har minner frå møte med mange gode menneske. Det er jo noko heilt spesielt med dei fyrste klassene eg hadde glede av å vera klassestyrar for. Her har 5. klasse på Grefsen skole sett opp «Folk og røvere i Kardemommeby». Her er byorkesteret: Pia, Elisabeth, Kristin og Anne.
Ein liten flokk tek den største tanke- og kjensleplassen. Dei bur i det hjarterommet som heiter kjærleik.
Fleire av dei har eg mista då dei døyde. Eg veit at dei ikkje kan høyre meg, men eg snakkar med dei av og til likevel. Andre takka for seg på anna vis fordi det var den mest naturlege avslutninga, men dei bur framleis i ein liten krok i kjærleiksrommet. Det rommet har svært elastiske veggar.
Dette er i november 1976. Mine foreldre hadde blitt besteforeldre.
Samstundes med at alle desse menneska fyller hjarte, tankar og sinn, har eg også med meg alle utgåvene av meg sjølv. Slik har nok du det også når du tenkjer etter. Me har med oss alle aldrar, alle stadia, heilt frå me kom med vårt fyrste skrik, og fram til den me er no i dag.
Fire år gammal, blid og trygg ved mormor sine ripsbusker på Mjølfjell.
Eg er dei alle.
Ho heilt nye som var inntulla i kjærleik og omsorg, ho vesle som ikkje var redd for noko, tiåringen som grudde seg til å gå på skulen, tenåringen som elska livet og meistra det meste, ho som vart vaksen i 19-årsalderen, ho som vart mor, ho som fann kjærleiken, mista, angra, strevde og fann han att.
Livet hadde vore litt i tøffaste laget, og eg bestemde meg for å reise aleine på til Kreta for å finne att meg sjølv.
Eg ber alt dette med meg, og av og til blir tankar og kjensler så fulle at eg må få det ut. Då skriv eg, – blant anna om dei som var verdt å vente på, om skinande kvardagar, om beste- og verstevener og om kvardagar med spor av song.
Veven
Eg skriv mine trådar
inn i veven
i kryss over
på tvers under
tjukke og tynne
svarte silhuettar
modige mødrer
vevd saman med
gul glede
solraud sorg
Trådar spunne av dei
som var her før meg
farga av dei
som framleis vev
Eg skriv mine trådar
slik at du får sjå
livet mitt
vevd inn i ditt
Boka kjem i november og kan bli di.
Send meg ein sms på 992 50 965 og sei at du gjerne vil bestille «KVARDAGAR med spor av song». Du kan få ho i postkassa di direkte frå forlaget eller sendt frå meg med ei personleg helsing i. Pris: 329, – + porto
Eg avsluttar med dei næraste og kjæreste eg har:
Borna mine
Barnebarna mine (som er 17 og snart 22)
Gubben min.
Eg ynskjer alle gode junidagar!
Helsing frå
Karen-Margrethe
Kjære folk 