Det er ikke veldig lang tid att no før julenissen kjem og spør «Er det nokre snille born her?», – og så får dei snille borna gåver. Kva får dei slemme til jul tru? Og kva er eigentleg det å vera snill? Temaet mitt for denne førjulslaurdagen er nettopp «snill» medan biletpynten på dette blogginnlegget er sanka saman frå den tida som har gått sidan den førre bloggen.
Thomas tok dette biletet av meg for eitt par veker sidan i ein korridor i Oslo.
I desember i fjor fekk me ein vakker og nyttig kalender frå gode vener. Den heiter «Was mein Leben reicher macht, Glücksmomente für jeden Tag» (Slikt som gjer livet mitt rikare. Små, daglege lykkestunder).
Kvar morgon les mannen min ein liten snutt for meg. Dette har blitt ei slags rutine og er som eit Kinderegg på morgonkvisten. Tre gode ting på ein gong: – Me har noko anna enn vår eigen kvardag å samtale om – Det bringer gode kjensler inn på frukostbordet – Eg må oppretthalde tyskkunnskapen mine
Måndag 7. august, den dagen det verkeleg byrja å regne her, las han dette:
«Ein eldre herre går krumbøygd over rullatoren og skyv ei vasskanne framfor seg mot eit lite tre som står framfor eldreheimen og ventar på vatnrasjonen sin der i gloheita. Så mykje praktisk medkjensle!»
Praktisk medkjensle! Så fint, tenkte eg, utan å forstå at dette var noko hallingane kom til å få øvd seg på å vise kvarandre i veker framover. Og folk har gitt kvarandre husrom, smurt brødskiver, flytta stein, stått vakt og tatt eit ekstra spadetak eller ti.
Kjære folk 