EG ØVER

Kjære folk

Dette blogginnlegget handlar om noko som eg prøver å fokusere på for tida.
Sjølvsagt tenkjer eg mykje på boklansering og alt rundt det, men livet handlar, på godt og vondt og heldigvis, om meir enn det ein sjølv finn på å engasjere seg i. (Bileta i denne bloggen er frå noko av det som har vore min oktober så langt.)

Men så til oktober-temaet: 
Eg trur på å aldri slutte å øve. Dersom me ynskjer å få til noko, bli betre til eller slutte med noko, må det øving til.
«Øving gjer meister», heiter det. Det betyr jamleg repetisjon, – om att og om att til det sit slik det skal. «Me lærer så lenge me lever», heiter det også, men det betyr ikkje at me kan slappe av og la livet gjera jobben, for dersom me ikkje øver, så kan me risikere at me legg oss til uvanar som blir vonde å venje seg av med.

To av dei tinga eg gjerne vil prøve få til betre er: 
1. Å klare å seie nei utan å kjenne på skuld og dårleg samvit:
2. Å slutte å bekymre meg fullt så mykje som det eg gjer

Eg vil gjerne vera hjelpsam og kjenner ofte på eit sterkt ubehag når eg seier nei. Slik er det sjølv om eg veit at helsa mi stort sett ikkje har godt av at eg har mange avtalar på den same dagen. Så eg øver.
Fyrst må eg øve på å meine at alle må tåle å få eit nei av og til, og i tillegg må eg øve på å tru på at eg ikkje vil bli mislikt og venelaus sjølv om eg takkar nei.
Deretter må eg øve på å gjera det slik eg har bestemt meg for. Det er ikkje lett, men den siste månaden har eg heile to gonger erfart at det går bra å seie nei. Eg fekk ikkje vaksenkjeft og eg sit ikkje att venelaus.

Det neste steget er å øve på å seie nei utan å måtte gje ei detaljert forklaring på kvifor. Det sit langt inne, – i alle fall dei gongene den ærlege forklaringa mi eigentleg er at eg ikkje har lyst.
Når eg tenkjer etter, så handlar vel det å klare å seie nei, mest om å våge å seie ja til seg sjølv. For meg var dette enklare før då det var synleg for alle at eg hadde 100% jobb og vel så det, pluss hus, heim og ungar. No, som ein litt gammal, men ganske energisk pensjonist, er det vanskelegare å setja grenser. Dessutan så vil eg jo gjerne få med meg så mykje som mogeleg av det som skjer, og det er jo både stas og moro å få lov til å bidra både her og der. 

Kva blir konklusjonen? At eg kjenner meg som 43 inne i hovudet og må øve meg på å akseptere at kroppen nærmar seg 73?

Eg har også ei anna lita øving på gang. Eg veit at å bekymre seg for nære og kjære i tide og utide er ein svært unyttig strategi. Det kjem ikkje noko som helst godt ut av at eg sit her og er redd for at folk eg bryr meg om ikkje har det bra. Eg kan heller ikkje ringe dei kvar dag for å forsikre meg om at dei er glade.

Eg øver på å ikkje engasjere meg i slike tankar som gjer at eg bekymrar meg. Eg registrerar dei og freistar å la dei passere. Det funkar innimellom også godt å flytte tanken over på noko heilt anna. 

Ingen, korkje eg sjølv eller andre, har glede av at eg slit meg ut på å bekymre meg. Mi øving går altså ut på at dersom eg ikkje kan vera til hjelp med noko eller bidra med å løyse eit problem, så skal eg ikkje engasjere meg. Sanninga er jo også at det svært sjeldan er noko å fikse opp i. 

I november vil nok bloggen min heilt sikkert innehalde både bilete frå og tankar om bibliotekvitjing og bokpresentasjon. 

Kanskje me sjåast på Ål 7. november, i Våler 20. november eller i Elverum 21. november? Fram til dette skjer skal eg planlegge litt, øve meg litt meir og grue meg bitte lite grann til alt dette som eg gler meg veldig til. Eg trur det blir fint.

Helsing frå
Karen-Margrethe