Kjære folk
Eg har visst om det nokre veker no, men har tenkt at dette må få litt meir «kjøt på beina» før eg klatrar opp i høgda og ropar det ut i glede til alle som gidd å høyre på.
I oktober 2023 skreiv eg om gleda over å få gje ut diktbok, og i mars 2024 kunne eg vise fram, snakke om og lesa høgt ifrå «Aller helst vil eg danse». Eg er svært takksam for alle gode attendemeldingar og alle dei gode møtene med fine folk som eg hadde glede av i samband med den boka.
Kjære folk
Korleis står det til, spurde han.
Fint, svara eg.
Sjølvsagt svara eg det. Eg har absolutt alt eg treng, har ikkje vondt nokon stad, alle i flokken min er gode vener og den tidlege våren er solrik og vakker.
Likevel … dersom eg tenkjer etter og tek verdssituasjonen med i vurderinga mi, så er det alt anna enn fint. (Dette blogginnlegget treng pynt. Den oppgåva overlét eg til våren)
Den tidlege våren skapar forventing om gode dagar. Årets fyrste hestehov fann eg i dag i ein støvete vegkant nedanfor huset vårt.
Fortsett å lese «KORLEIS STÅR DET TIL?»Kjære folk
Eg er spesielt glad i vinteren når Meteorologisk Institutt melder slike vakre høgtrykk med klårvêr, svake vindar og gnistrande kuldegrader. Dei siste åra har vintrane også kome med det dei kallar polare lågtrykk, sterk vind og store nedbørsmengder. (No hadde det passa med ei oppmoding om å bidra til å redde klimaet, men det må få høyre heime i eit anna blogginnlegg.)
Om du likar vinteren eller ikkje, så er det i alle fall ei oppleving i seg sjølv å fylgje med på dette skiftande vêret.
Det vart ein del snømåking i byrjinga av 2025. Denne karen min, som du ser på biletet under her, han likar seg betre ute når sola skin ein sommardag enn når dagane skiftar mellom å vera iskalde, isglatte eller med 70 cm nysnø.
Me har skåla for det nye (det går heilt fint å skåle i alkoholfritt), takka for det gamle (sjølv om slett ikkje alt var noko å takke for), delt gode ynske (lett oppgåve), dansa i høge hælar (det er ljug) og stått tett saman ute i kulda for å sjå ljoset frå fyrverkeriet (sjølv om eg eigentleg er imot dette tullet). No har dansemusikken stilna og glitter og tyll har funne att plassen sin lengst bak i skåpet. Nyårsfesten er over.
Eg har krølla meg saman i eigen sofakrok. Det er tid for å nyte dei siste restane av juleraud familieglede. Om eitt par dagar er nok alle julesakene rydda attende i pappeskene sine og jula er ute og borte for i år. No i dag er det også tid for litt ettertanke i ro og fred og for å leite fram litt framtidshåp.
Dette fine armbandet med teksten HÅP og gullsløyfer fekk eg i julegåve. Me er mange som ved å bera dette enkle smykket, viser at me står saman i kampen mot barnekreft.
Fortsett å lese «TANKAR NÅR ME GÅR INN I EIT NYTT ÅR»Kjære folk
For meg er det sant dette at tida går fortare dess eldre ein blir. Plutseleg har det gått eit heilt år og plutseleg er jula her att med alt sitt. For meg har det blitt slik at juletida ikkje er blant slike ting som det er mogeleg å ta litt lett på. Det er altfor mange kjensler involvert og når kjenslene er med, då blir det viktig. Samstundes er eg svært ambivalent til heile greia.
(Eg har «pynta opp» dette blogginnlegget med bilete frå mi eiga førjulstid)
Frå Ål kyrkje. Tatt før konserten med Ål koret.
Fortsett å lese «TO JULETANKETING (juleglede og jesusbarn-tabu) OG FEM JULEDIKT»Kjære folk
Det er ikke veldig lang tid att no før julenissen kjem og spør «Er det nokre snille born her?», – og så får dei snille borna gåver. Kva får dei slemme til jul tru? Og kva er eigentleg det å vera snill?
Temaet mitt for denne førjulslaurdagen er nettopp «snill» medan biletpynten på dette blogginnlegget er sanka saman frå den tida som har gått sidan den førre bloggen.
Thomas tok dette biletet av meg for eitt par veker sidan i ein korridor i Oslo.
Fortsett å lese «DET KOSTAR Å VERA SNILL HEILE TIDA»Kjære folk
No når eg set meg for å skrive dette blogginnlegget, veit eg at det kjem til å bli prega av mange år med levd liv. Det hadde vore fint om eg kunne ha skrive det då eg var ti år, då eg var 18 eller då eg var 42, men det kunne eg altså ikkje. Eg måtte bli nesten 72 før eg kunne summere opp kvifor livet mitt på mange måtar er mykje enklare no enn det det var då eg var ti år, då eg var 18 og då eg var 42.
(Eg pyntar opp med nokre bilete av seinhausten på Ål som framleis er snøfri og ganske mild.)
Kjære folk
Det kryr av 70-åringar rundt meg, – eller rettare sagt av folk som har eller snart skal fylle 70. Ikkje så rart kanskje, sidan dei aller fleste venene mine er slike som har eller snart skal feire dette runde talet, som undrar seg over kvar det vart av alle desse åra og som har bestemt seg for å gjera det beste ut av dei dagane som kjem.
Med ujamne mellomrom er me så heldige at einkvan ynskjer at me skal vera til stades når dei skal feire alle desse åra sine. Sist ut var svigerinna mi. Nei, dette vart feil; ho hadde nemleg ikkje ynskt seg noko som helst. Det var det borna hennar som hadde. Dei inviterte familie og vener til 70-årsfest på Sardinia utan at veslesystera til mannen min visste noko om det. For ei veke sidan kom me heim frå 14 fine dagar med solrik feiring. Eg fekk lyst til å ta dei som les bloggen min med på turen.
Ikkje noko vondt å seie om omgivnaden for feiringa.
Fortsett å lese «BLI MED MEG TIL SARDINIA»Kjære folk
Eg har tenkt på at når eg seier ja til noko, så seier eg samstundes nei til noko anna. (Eg har også lurt på om eg skal skrive dette blogginnlegget, for det er ganske personleg, men har funne ut at det kanskje kan vera godt for andre å lesa dersom dei også har det slik.) Nesten alle bileta i dag er frå i går. Då handla det mest om haust og hage, men til slutt om ei vakker oppleving som eg sa «ja, gjerne, – tusen takk» til.
Stundom seier eg altså ja når eg eigentleg ynskjer å seie nei. Dette hender som oftast i situasjonar der det kjennest enklast å fokusere på det andre treng og det andre har lyst til. Stort sett gjer det godt å bli spurt om å bidra med noko, møte opp ein stad eller koma i selskap, men det hender at det fører til at eg ikkje får tatt vare på mine eigne behov på tilfredsstillande vis. Då kan sjølvsagt resultatet bli at eg kjenner meg meir sliten enn glad når dagen er over.
Førebels har eg sagt ja til meg sjølv når eg har spurt om eg ynskjer å halde fram med denne bloggen. Det er ein del arbeid, men å skrive gjer meg glad. Her sit eg og les over det fyrste utkastet til det du les akkurat no.
Fortsett å lese «NÅR EG SEIER JA, SEIER EG SAMSTUNDES NEI»Kjære folk!
Me har vel alle opplevd å sitja i godt lag og med glede fortelje om hendingar og opplevingar me har hatt. Når me er godt i gang med å kalle fram eit minne, så dukkar det gjerne opp fleire små detaljar rundt hendinga. Eg er ikkje så god til å hugse tal og blir derfor ofte korrigert frå andre som var til stades då hendinga fann stad. «Nei, det var ikkje så dyrt.» eller «Tull, den var mykje større.»
Hjernen vår er eit slags arkiv der me har lagra informasjon av alle slag; lydar, opplevingar, lukter, faktakunnskap, erfaringar og handlingar. Noko blir lagra berre i nokre sekund, medan andre ting blir lagra i årevis.
Sjølv om me har minner lagra i hjernen, er det ikkje alltid like lett å hente dei fram att og mange gonger får me hjelp av hjernen til å gjette oss fram til korleis ting var.
Sjølvsagt er det også slik at for å gjera forteljinga underhaldande, er det god hjelp i både å legge til og trekke frå, – altså me lyg litt.
Eg er usikker på om eg hugsar at eg hesja eller om eg berre har høyrt fortalt kor fint det var hos bestemor og bestefar på Mjølfjell om sommaren.
Fortsett å lese «HEILT SANT, REIN LYGN ELLER NOKO MIDT IMELLOM?»
Kjære folk 