Kjære folk!
22. oktober tok eg pause frå bloggen min. Då eg sette meg ned den kvelden, slik eg ofte gjer det, med pennen i handa og notatboka på fanget, var det dette som kom ut:
Rattkjelketur
Då stansa det.
Alt.
Bråstopp.
Hadde meiane kome nær asfalten?
Nei, det var ingen gneistar å sjå.
Hadde nokon vore og strødd her?
Nei, her var det glatt og godt føre.
Hadde eg nådd botnen av bakken?
Nei, nedover gjekk det
så langt tanken rakk, men
eg kunne ikkje sjå langt nok til
å tru det.
Så då gjekk av,
drog kjelken inn til sida
sette meg ned på ein stabbestein
og let sola varme meg i nakken.
Her kunne eg sitje
og vente
på gud-veit-kva.
Eg ser at det dagleg er folk innom og les. Nokre les lenge og mykje medan andre har leita seg fram etter noko spesielt. Det er og nokre som berre tittar etter om det er noko nytt her. Eg anar ikkje kven desse er. Det einaste eg ser, er kva dei les og kvar i verda dei oppheld seg. Den som er innom blir for meg eit tal og litt farge på eit verdskart. I tillegg kjenner eg på ei lita glede. Bloggen min har ikkje sovna, men lever eit lite liv der ute ein stad.
Kva gjer eg? Eg gler meg over november. Denne månaden då det er så mørkt der ute at det verkeleg er meining i å tenne ljos her inne. Denne månaden då morgonsola heng så lågt at ho fargar skyene djupraude.
Eg ynskjer alle som les dette ein god november. Denne månaden har fått eit altfor dårleg rykte. I november måme jo ingenting. Me er for seint ute for mange oppgåver og det er for tidleg å gjere unna dei andre. Hagen må få ligge i ro under det tynne frostlaget. Han må få vere i fred. Julestrida må vente nokre veker. Det er mange dagar til desember. No er det tid for å berre vere til. Tid for å vente.
Det er forresten ikkje så aller verst å sitje og vente. Om kvelden sit eg framleis ofte med pennen i handa og notatboka på fanget. Eg ventar. Eg vil så gjerne finne den skrivegleda eg leitar etter. Ho kjem nok. Eg veit det.
Helsing frå K-M
Kjære folk 