Kjære folk!
Denne laurdagsmorgonen startar eg med eit stort og vanskeleg spørsmål:
Er du som eit ekko eller tenkjer du sjølv?
Eg trong tid for å finne eit svar som eg kan stå for.
Det er jo ingen som tenkjer heilt fritt. Sjølvsagt overtek me andre sine tankar før me kan utvikle våre eigne. Som born overtok me tankane til mor, far, lærarar og andre vaksne som me stolte på og hadde tiltru til, – før me kanskje i ein periode valde å opponere mot det meste.
Kjære folk!
Mormor var ei klok kvinne. Eg likte meg alltid godt saman med henne. Med henne kunne eg prate om alt mogeleg. Ho var frå Sogn og kalla meg «vetlo si».
Ein dag då me var ute på ein av dei mange rusleturane våre, sa ho: «Du må samla på fyrstegongsopplevingane, vetlo mi, for dei vette færre ette som tidi går.»
Eg gjer framleis slik ho råda meg til å gjere.
Denne siste månaden har det ikkje vore vanskeleg å vera ein samlar av slike opplevingar. Dei har beint ut stått i kø. Eg trur faktisk at dei gjer det ganske ofte for oss alle, men me har nok altfor lett for å gløyme å vera merksame nok når det skjer.
Fortsett å lese «MARSOPPLEVINGAR»Kjære folk!
Det er lenge sidan sist. Det har faktisk vore litt travelt.
Endeleg! Dette har eg gledd meg til!
Boka er her. Ho er like blå som det eg hadde håpa og det luktar skulestart og forventning av alle dei 111 sidene, – akkurat slik det skal gjere av ei bok ingen førebels har lest.
Dei siste dagane har vore utruleg fine.
Eg fekk melding om at det var ei bokpakke klar for henting onsdag ettermiddag. Torsdag gjekk eg til Sundre og eg kjende at eg hadde glade sumarfuglar i magen. Det skulle bli fint å halde boka og dermed forstå at dette faktisk var sant.
Kjære folk!
Nyårskvelden er over.
Saman med gode vener har eg hoppa inn i det nye året.
No har eg krølla meg saman i sofakroken. Det er tid for å nyte dei siste restane av juleraud familieglede og for litt ettertanke og litt framtidshåp, – alt til akkompagnement til Nyttårskonsert og Hoppveke.
Gårsdagens stjernefeiring
Dersom eg skal gjere opp status, kjenner eg på takksemd for små og store ting i det året me har bak oss:
– det viser seg at det kan gå bra sjølv når ein trur at alt håp er ute
– å vere saman med gode vener skapar gleder som varar og varar
– familie vil alltid vere det aller viktigaste
– det er slett ikkje så farleg å bli såpass gammal at det er sju-talet som viser talet på levde tiår
– når einkvan ser at sjølvkjensla krympar og hen bryr seg
– så godt det er å bli mottatt med smil og glede i staden for med skepsis
– tildelte oppgåver som gjer at ein møter nye menneske og kan glede seg til neste gong
Kjære folk
Eg er det noko rart at eg er spent? Nei, ikkje i det heile tatt. Det er heller ikkje særleg merkeleg at eg er glad. Eg skal ha boklansering på biblioteket i Ål Kulturhus og har fått tildelt ei heil side i kulturhusprogrammet.
Me er så utruleg heldige i Ål som har eit så breidt utval av kulturtilbod å velje mellom – teater, konsertar, danseframsyningar, foredrag med alt frå unge kulturskuleelevar til kjendiser, lokalprodusert og utanfrå. Og denne våren får eg lov til å vere med.
«Velkomen til ei nær og personleg samtale mellom Solveig Vestenfor og Karen-Margrethe Erlandsrud – om livet, døden og kjærleiken, og dikt. Ei vaksen kvinne si stemme om fortida og for framtida.»
Fortsett å lese «BOKLANSERING OG KULTURHUSPROGRAM «Kjære folk!
Me har pakka koffertane våre og reist til sol, saltvatn og late dagar.
Ein av våre aller næraste er så uheldig at hen må slite med psoriasis. Naturleg sol og bading i saltvatn har ein gunstig effekt for dei fleste med denne kroniske hudsjukdomen.
Me er altså på helsereise.
Eg har med meg Mac-en min og får gjort litt av kvart anna medan sola lindrar dei som treng lindring.
Dette biletet har eg tatt på ein av mine rusleturar med havet og vinden tett på.
Fortsett å lese «SPRÅKVASK PÅ LANZAROTE»Kjære folk
(Skal eg merke dette med reklame tru?)
Du har kanskje lest eit dikt eller to på bloggen min?
No ynskjer Lyrikkforlaget å gje ut dikta mine.
Me er kjempeheldige som har ein svært dyktig fotograf her i bygda vår. Eg var hos Ole Johannes Brye berre for nokre dagar sidan. Han er så profesjonell og hyggeleg at fotostunda ikkje vart så klein som det eg frykta. Bileta skal nyttast av forlaget i samband med bokutgjevinga.
Fortsett å lese «NESTEN HEILT KJEMPEGLAD»Kjære folk
Kor godt er det å kome heim?
Då eg var lita, då var det å kome heim det same som å kome dit eg budde saman med mor og far min. Det var der dei gode klemmane, dei trygge fanga og den vante lukta var.
«Home is where your heart is», seier eit ordspråk. Onsdag, då me låste opp ytterdøra og bar koffertane våre inn i gangen, kjende eg at eg var heime. Her har eg den raudvinsraude sofaen, bøkene, bileta og skrivepulten. Her kan eg tutle med mitt heile dagen og sovne under mi eiga dyne. Her har eg gode vener, grovt brød, Hallingdølen i postkassa og radio med norske nyhende. Det beste av alt er at han, som steller så fint med hjartet mitt, kom heim saman med meg og kjende det same; det var godt å kome heim.
Lønna helsa oss «velkomen heim» med sine vakre haustfargar.
Fortsett å lese «VEL HEIME»Kjære folk!
I desember i fjor fekk me ein vakker og nyttig kalender frå gode vener. Den heiter «Was mein Leben reicher macht, Glücksmomente für jeden Tag» (Slikt som gjer livet mitt rikare. Små, daglege lykkestunder).
Kvar morgon les mannen min ein liten snutt for meg. Dette har blitt ei slags rutine og er som eit Kinderegg på morgonkvisten. Tre gode ting på ein gong:
– Me har noko anna enn vår eigen kvardag å samtale om
– Det bringer gode kjensler inn på frukostbordet
– Eg må oppretthalde tyskkunnskapen mine
Måndag 7. august, den dagen det verkeleg byrja å regne her, las han dette:
«Ein eldre herre går krumbøygd over rullatoren og skyv ei vasskanne framfor seg mot eit lite tre som står framfor eldreheimen og ventar på vatnrasjonen sin der i gloheita. Så mykje praktisk medkjensle!»
Praktisk medkjensle! Så fint, tenkte eg, utan å forstå at dette var noko hallingane kom til å få øvd seg på å vise kvarandre i veker framover. Og folk har gitt kvarandre husrom, smurt brødskiver, flytta stein, stått vakt og tatt eit ekstra spadetak eller ti.
Fortsett å lese «PRAKTISK MEDKJENSLE»Kjære folk!
Det har vore mykje kaos rundt oss dei siste dagane. Hans har herja med folk i kommunen min. Ål kommune sine tilsette og frivillige av alle slag har stått på for at dette skulle gå så bra som mogeleg. Me har fått lov til å flytte heim att, er takksame og har det bra. Men tre bustadhus er tatt av jordskred og mange andre har fått store skader på heimen sin. Dette er både vondt og vanskeleg og etterarbeidet vil nok bli krevjande på alle plan.
Det er sterke krefter i sving når store mengder vatn tek nye vegar. Her har bekken lagt frå seg fleire visittkort i hagen vår. Dette er for småtteri å rekne samanlikna med det andre står i.
Men no er eg budd på å skrive om heilt andre ting enn ekstremvêret. I dag spør eg «Er det ikkje berre å bestemme seg?» Og mellom avsnitta vil eg putte inn bilete frå nokre fine stunder eg har hatt denne sommaren. Eg legg altså flaumen og vêret unna for ei stund og let tanken surre rundt noko heilt anna.
Fortsett å lese «ER DET IKKJE BERRE Å BESTEMME SEG?»
Kjære folk 