Kjære folk!
Eg samlar ikkje på bøker. Det er berre det at eg ikkje klarar å kaste dei. Det gjer skikkeleg vondt kvar gong eg prøver. Eg klarar nesten ikkje ein gong å tenkje på å kaste bøker.
Eg veit godt at slett ikkje alt det eg har i bokhyllene er så mykje å samle på, men på den andre sida, så veit eg at det er nokon som har brukt tid, tankar og krefter på å skrive kvart einaste ord som står i desse bøkene. Det handlar altså ikkje berre om papp og trykksverte dette her.
Nokre av bøkene mine har hatt så mykje å seie for meg at eg blir fylt av tankar og kjensler berre ved å halde dei i handa. Kanskje eg las dei i ein situasjon som betydde mykje for meg, eller i ein periode der eg oppdaga noko nytt i meg sjølv eller i andre.
Ein del av bøkene mine har eg arva etter foreldra mine. Dei kan eg jo ikkje kaste. Nokre av desse bøkene har vore der heile livet mitt. Dei var blant anna dei fyrste vaksenromanane eg fekk tilgang til. Når eg tek ei slik bok ut av hylla og opnar ho, luktar det «heime», – det vil seie tobakk og sigarettar. Ikkje akkurat godt, men godt likevel.
Eg har og bøker eg ikkje kan kaste fordi dei er ei gåve, ein klassikar eller fordi dei omhandlar noko med stor betyding innan historie eller politikk. Ein god del bøker har eg ikkje rukke å lese. Dei står der og ventar på at eg skal få lyst, tid eller høve.
Heldigvis har eg ikkje like sterkt forhold til alt innhaldet i bokhyllene mine. Utdaterte fagbøker, vitsebøker, sjølvhjelpsbøker og gamle reiseguidar har fått sparken. Eg kunne jo forresten ha snudd dei bak fram i bokhylla og gjort dei om til eit trendy dekorelement i staden for å gje dei til renovasjonsselskapet, men nei. Då vil eg heller fylle på med nytt, godt innhald og late fargerike bokryggar «øydeleggje» inntrykket av interiøret i stova mi.
Helsing frå K-M
Kjære folk 