Kjære folk!
Eg har vakse opp med turterreng på alle kantar og med foreldre som hadde fjellturar og matauk som ein heilt naturleg del av livet. Det skulle mykje til dersom me ikkje skulle ha ski på beina i helgene både vinter og vår. Likeeins var sumar og haust tida for å ferdast på meir eller mindre oppmerka stigar.
Brått
kvekk eg til
kjem på at
begge er borte
for alltid og
ei lita stund
er eg
den aller mest einsame
som veit
at det eg
må gjere
må eg gjere
sjølv
utan å møte trøyst
frå desse milde
augo
Sjølv om eg no hatar å gå på bærtur og kjedar vitet av meg med pilkeutstyr på eit attfrose fjellvatn, er eg takknemleg for ein barndom ute på tur.
Eg har lært meg å respektere fjellet, snøen, vinden og dei raske skiftingane.
Eg har høyrt korleis alle lydane vert dempa når skodda sig innover.
Eg veit kva eg bør ha i ryggsekken og kroppen min har minner om korleis det er å liggje på magen i steinheimen og sjå reinsflokken langt der borte.
Eg har sett ned i fossejuvet og høyrt korleis vatnet der nede lokkar og syng.
Eg er gjest i dette fjellet, likevel er det mitt.
Eg veit med heile meg korleis all denne vakre villskapen roar sjela mi og ber meg kome attende.
Helsing frå K-M
Kjære folk 