Kjære folk!
Her ei natt kom det litt snø i Holmestrand. Litt pyntesnø. Trass i at det var lyst og ganske vakkert rundt meg, var eg både sint og engasjert her på bloggen min i går. I dag har det meste av den kvite pynten smelta, me er attende til barmark og eitt par varmegrader, men eg har roa meg. Eg har bøker å lese, opplevingar å hugse og tankar å tenkje.
Eit sitat eg vil dele
Eg vil starte med å slå eit slag for biletbøkene.
Svein Nyhus er ein norsk illustratør og barnebokforfattar som har fått mange prisar. Det er noko med bøkene hans som gjer dei litt annleis på ein måte eg ikkje heilt kan forklare, men eg veit at dette «noko» gjer at dei fangar interessa både hos ungar og vaksne.
I boka «Verden har ingen hjørner» sit Viktor i ein pappask og tenkjer. Han undrar seg og prøver å forklare det innvikla og samansette tilveret. Det er poetisk og vakker filosofi.
Her er nokre små smakebitar:
«Dette er verden, tenker Viktor
Og verden er større enn tusen og tusen
kjempestore fjell.
Men alt får plass inni hodet mitt allikevel,
tenker Viktor.
Det detter usynlige ting ned i hodet mitt hele tida.
Det er tankene som kommer og rømmer
og rømmer og kommer hele dagen.
For tankene kan ingen banke fast med spiker.»
Gode biletbøker, både dei for vaksne og dei for born, bør få mykje god merksemd.
Ei oppleving eg vil bere med meg vidare
Denne veka har eg inga ny og heilt spesiell oppleving å skrive om, men dagane har slett ikkje vore opplevingslause. No når eg sit her og skriv, tenkjer eg at eg har samla dei gode stundene framfor meg på bordet. Her ligg dei som klinkekuler og skin i lampeljoset. Kvar for seg og saman minner dei meg på alt det eg har hatt å vere takknemleg for denne veka:
- Me rakk toget frå Gardermoen heilt utan stress og ventetid. Det var godt etter å ha landa grytidleg om morgonen utan særleg mykje svevn den siste natta.
- Då me kom heim frå Kapp Verde, viste det seg at alle potteplantene hadde likt å vere heime aleine i 14 dagar. Då nyinnkjøpte tulipanar fekk plass på stovebordet, kom heimelukka krypande.
- Det var svært godt å kunne snakke lenge på telefonen med dotter si og høyre ho fortelje levande om alt sitt sidan sist.
- Morgonkaffien, grovbrødet og NRK på radio får kvar si skinande klinkekule.
- Å ha ein son som tek imot mor si med varme smil, klem, kaffi og godprat, er ei glede eg kunne ha skrive mykje om.
- Eg likar å stelle med klede. Det får ein rikeleg anledning til etter å ha budd i koffert ei stund. Det blir minst ei klinkekule for at no er alt reint og nystroke på plass i skåp og skuffar.
Kanskje eg burde gjere denne øvinga innimellom; ta fram den vesle posen med klinkekuler og telje dei?
Dette har eg tenkt på denne veka
Laurdag 11. januar fekk eg brev frå NAV med fylgjande overskrift: «Informasjon om alderspensjon til deg som snart fyller 67 år». Når ein får det svart på kvitt, er det vel naturleg å byrje å tenkje.
Kva slags forventningar blir me utsette for når me når ein viss alder?
Fyrst nokre sitat.
- Melanie White (eg anar ikkje kven ho er): «60 år: Hvis alder kun sitter i hjernen din, burde noen si ifra om dette til leddene dine.»
- Dette kjem frå ukjent opphav:
«Du vet du er 60 når
- det kreves to forsøk for å komme seg opp fra sofaen
- du får bursdagskort fra kiropraktoren din.»
- Eg trur det er Trond Viggo Torgersen som har sagt noko slikt som at når du har passert 60 og vaknar om morgonen utan å ha vondt nokon stad, då er du ikkje vaken, men død.
Det blir altså forventa at når du er 60 er du stiv og støl og har vondt både her og der.
Like etter at eg hadde fylt 60, kom det ei pakke frå Tena Lady i postkassa mi. Ingen i huset hadde bestilt pakke, men likevel hadde nokon funne ut at eg hadde behov for vareprøver på ymse slag bind for minimal og moderat urinlekkasje.
Det er altså forventningar om at det skal stå særs dårleg til med det meste. Forventningane gjeld også menn. Her er nok eit sitat frå denne Melanie White:
«Når du har blitt 60 år, er det ingenting som fungerer slik det pleier, spesielt ikke ektemannen din.»
Alle desse negative forventningane kan kanskje vere underhaldande, men eg må trå til og trøyste dei av lesarane mine som ikkje har passert denne sagnomsuste 60 års-grensa: Det er slett ikkje så ille. Det er faktisk heilt flott.
Det viktigaste spørsmålet når det gjelder forventningar er jo kva slags forventningar me har til oss sjølv for dei åra me har framfor oss. Verdens Helseorganisasjon reknar oss for eldre når me er 65 år og gammal når me passerer 80. Det betyr at eg for min del så vidt har starta på livet som eldre.
Eg trur eg kan summere opp forventningane mine slik:
Aldring skal bli ei positiv oppleving.
Eg forventar at åra fram til eg blir 80 kan bli dei aller beste åra i livet mitt. Eg er trygg på kven eg er, eg veit kva eg står for og eg er ikkje redd for å stå fram som meg sjølv.
Eg skal ha hyggeleg samvær med mine næraste og hugse å fortelje dei at eg er glad i dei.
Eg er nøgd med det eg har, og treng ikkje å skaffe meg noko som helst.
Eg skal vere til stades i augneblinken og glede meg.
Eg håpar også at eg kan vere trygg på at velferdssamfunnet kan gje meg den hjelpa eg treng når den tida kjem.
Filosofen og forfattaren Simone de Beauvoir har sagt noko som eg må tenkje meir på før eg blir sikker på om det er sant: «Alderdommen eksisterer ikke. Det finnes mennesker som er mindre unge enn andre, det er det hele.» Er alder er ein relativ ting? Er me ikkje eldre enn det me kjenner på oss at me er? Skal me velje å sjå bort ifrå den kronologiske alderen vår? Er den berre eit tal?
***
Eg ynskjer alle som les ein framifrå sundag og ei strålande ny veke.
Me må ikkje tvile på at det bur mykje i oss alle, – truleg mykje meir enn det me er klar over.
Helsing frå Karen-Margrethe
Kjære folk 