Kjære folk!
Det er slik at når dei som bur i eit hus er døde, så skal etterkomarane tøme huset for alt det desse menneska eigde.
Då eg skulle rydde i huset til mor og far min, gjekk eg rundt og studerte fotografia, las eitt og anna brev, vatna plantene, lukta på parfymen, tømte askebegeret og smakte på syltetøyet. Alt var slik det hadde vore, men likevel var alt heilt annleis.
Til saman hadde dei levd i 154 år. Mor mi hadde levd aleine dei siste fire åra. Eigedelane dokumenterte på eit vis alle desse åra med levd liv. Til ein viss grad var livet deira synleg. Men lydane deira var borte. Det var ingen som kremta, hosta, rasla med avissidene eller klikka med strikkepinnane. Men strikketøyet låg der, og eg måtte ta stilling til kva eg skulle gjere med det.
Då eg kom heim til meg sjølv, bestemde eg meg for at eg skulle rydde opp, gå gjennom alt som var mitt, gje bort og brenne opp før andre måtte ta fatt på det. Den jobben skulle eg gjere sjølv. I ettertid har eg sjølvsagt funne ut at det blir det ikkje noko av. Eg må finne meg i at dette er av dei ting som vil bli gjort utan at eg får tatt kontrollen.
Det var då eg skreiv dette vesle diktet:
Den dagen
Den dagen kjem
då eg ser
attende,
ser ned
kan hende
på at dei
kjem inn. Dei
ristar på hovuda
turkar tårene
«sjå her
kva er no dette?
nei, har du sett maken,
hugsar du denne?»
Så ler dei litt og
seier at
det skal verte greitt
å sleppe
alle desse gode
råda
Stille går dei rundt
luktar
les og
kjenner
at no kan dei
forsyne seg
Helsing K-M
Kjære folk 