HALMSTRÅ, TOMME TANKAR OG SUMARFERIE

Kjære folk!

God laurdagsmorgon!

Eg har veldig mange grunnar til å vere glad og eg treng ikkje gå langt for å finne kvardagsgledene. I blomsterenga rett utanfor kjøkenvindauget gøymer det seg for tida tallause, små og søte markjordbær. Angen heng i lufta no i dei varme sumardagane. Det er berre å gå barbeint ut i graset og glede seg.

 

Ei lita kjensle

Det hender eg saknar
den tida
då eg måtte spørje
om lov, –
den gongen
då andre bestemde

Eg var stort sett
lydig og snill,
tok på meg det
mor mi tok fram.
No gjer eg det slik som eg vil.

Så trygt som det var
blir det aldri
og minna er gode å ha.
Det hender eg saknar
den tida.

Eit ord å snu og vende på
Ordet «halmstrå» treng vel inga forklaring. Det er rett og slett eit einskilt strå av halm. Halmen er den delen av strået som blir att når kornet er treska frå.
I overført tyding er halmstrået den siste, fortvila utvegen. Opprinneleg vart det brukt om noko ein som held på å drukne kunne gripe etter og klamre seg til.

Eg planlegg ikkje å ha bruk for mitt, men har du eit halmstrå?

Når eg er redd, skremt eller når eg er plaga med brysame tankar, kan eg av og til trenge noko å klamre meg til. Når eg leitar etter noko å gripe fatt i, kjem det av og til tankar som vanlegvis ikkje opptek meg så mykje. Då er det trygt å finne fram ei tru på at det er noko eller nokon der og sleppe å vere redd, –  sidan eg kan tru at eg ikkje er heilt aleine.

Når eg går inn i ei kyrkje, kjenner eg meg bitte lita, men samstundes som ein del av noko uendeleg stort. Når eg lyttar til ein religiøs folketone, blir eg ofte gripen av eitt eller anna som er uforklarleg, noko som minner om å vere ein liten unge og få sitje på fanget.

Her er mitt halmstrå:
«Snart svinner livets dag, det kvelder fort,
og jordens lys alt mørkner og går bort,
forandrings skygge følger tro min veg –
O, du som ei forandres, bli hos meg.»
Eg anbefalar gjerne Morten Harket sin versjon av «O, bli hos meg». Den finn du på YouTube.

Eg veit det; eg kjenner ingen som har blitt redda av eit halmstrå som berre er eit halmstrå. Det gjev ikkje mykje verkeleg tryggleik dersom halmstrået er det einaste me har å gripe til. Men er det så farleg då, dersom det er trøyst i å kunne gripe?

Denne salmen var med i gravferda til både mor og far min. Eg kjende meg ganske aleine den tida og trong noko å halde meg fast i. Eg håpar på ein sumar der me ikkje vil trenge noko å klamre oss til.

Ei lita kjensle til

Eg ser pennen ligg der,
tigg meg,
ropar:
Bruk meg!
Ser papiret
kvitt som snø
kviskrar:
Her!
Men handa har
ingen ord å skrive
når tankana er
tomme

Dette har eg tenkt på denne veka
Eg starta denne helgeblogginga 4. januar. Etter det har eg lagt ut blogginnlegg 28 helger med tre overskrifter kvar laurdag og sundag.  Eg har altså vore innom 168 tema.
Ord, tankar og kjensler har kome lett til meg. Nyhende derimot, har av og til vore problematisk fordi eg har kjent på at eg ikkje veit nok om saker og ting til å skrive noko med god nok meining. Og av og til har eg meint så sterkt at det ville ha vore upassande å servere det til fleire enn dei aller næraste.

Når det gjeld sitat, har oppgåva vore annleis. Av og til har det rett og slett vore vanskeleg å finne noko som er fyndig nok og godt nok sagt til at det kan plukkast ut av samanhangen for å bli presentert som eit sitat. Eg har dessutan prøvd å halde meg unna å sitere noko eg har funne i ei sitatbok. Det er for lettvindt.

Å skrive om opplevingar var enkelt heilt fram til korona-en kom og tok fatt i oss. Då måtte det brått bli mindre, nærare og endå meir personleg. Dette har vore ei fin erfaring og eg har hatt godt av å fokusere på det aller næraste miljøet. Det er ikkje naudsynt å betale for opplevingar og ein treng ikkje reise langt for å oppleve.

Denne helga startar skuleferien og det har eg tenkt at «bloggeferien» min skal gjere og. No skal eg berre gjere slikt eg alltid har gjort om sumaren, – finne steinar som er gode å halde i handa, plukke blomar, tenkje på rare ord, leite etter meining i bøker og aviser, gå på kjende og ukjende stigar og oppleve små bitar av Noreg. Kanskje eg får lyst til å skrive litt og, – det får de i tilfelle lese til hausten ein gong.

***

Sidan det er skotår i år, er dette den 172. dagen i året, men det er framleis 194 dagar att av 2020. Dermed har me 4656 timar på oss til å gjere dette til eit godt år, – trass i alt.
No når skuleelevane har tatt ferie, kjenner eg at det verkeleg er sumar. (Slik har vel kanskje dei fleste gamle lærarar det, – sumaren byrjar fyrst når pultane står tomme.) Åtte veker, altså 56 sumardagar, og eg har positive forventningar til kvar einaste ein av dei.

Eg ynskjer deg som les, uansett kvar du skal opphalde deg og kva du skal fylle timane dine med, ein retteleg god sumar.

Eg går vidare i min sumar og legg att eit aldri så lite utdrag av Ivar Aasen sitt dikt «Sumar i Norig» til deg:
«No er her vænt i Norigs dalar,
so vænt som i ein fager draum,
fraa skog og fjell det syng og talar,
alt andar i ein livsens straum, –
der finst ´kje yver all den jord
ein sumar slik som her i nord!»

God sumar!

Helsing frå Karen-Margrethe