Opplevelse – Kjære folk

NOVEMBERDAGAR

Kjære folk

Dagar kjem og dagar går, men det er ikkje dagane me hugsar. Me hugsar berre nokre augneblinkar, – og spesielt godt hugsar me dei augneblinkane det er knytt kjensler til.

Eg sov ikkje så godt natta før 7. november. Det var så mykje som surra og gjekk inne i hovudet mitt.
For det fyrste hadde dei byrja å grave opp både oppkøyringa vår og i Sundrevegen. Me var på ein slags måte innestengt på Helgerud. Det var litt pes. Me må innrømme det, men me var også samde om at heimen vår slett ikkje var den verste staden å måtte opphalde seg.

*Slik såg det ut i oppkøyringa vår (men det vart verre). Den augneblinken eg hugsar best, var då den digre gravemaskina rulla opp mellom portstolpene. Flinke folk, forresten.*

Fortsett å lese

GODT VENNSKAP OG MYKJE KULTUR

Kjære folk

Dette er ei lita reportasje frå ei augustveke i Glåmdals-/Elverumsdistriktet. Dagane vart fullpakka av opplevingar saman med gode vener. Eg ynskjer å dele dette med dei som les bloggen min, for kanskje det er fleire som vil leggje nokre dagar av sommarferien sin til denne delen av Noreg, og kanskje kunne ta del i noko av alt det fine som Elverum, Våler og Finnskogen har å by på.

Vakre Vermundsjøen

Fortsett å lese

VINTEROPPLEVINGAR

Kjære folk

Eg er spesielt glad i vinteren når Meteorologisk Institutt melder slike vakre høgtrykk med klårvêr, svake vindar og gnistrande kuldegrader. Dei siste åra har vintrane også kome med det dei kallar polare lågtrykk, sterk vind og store nedbørsmengder. (No hadde det passa med ei oppmoding om å bidra til å redde klimaet, men det må få høyre heime i eit anna blogginnlegg.)

Om du likar vinteren eller ikkje, så er det i alle fall ei oppleving i seg sjølv å fylgje med på dette skiftande vêret.
Det vart ein del snømåking i byrjinga av 2025. Denne karen min, som du ser på biletet under her, han likar seg betre ute når sola skin ein sommardag enn når dagane skiftar mellom å vera iskalde, isglatte eller med 70 cm nysnø.

Fortsett å lese

Bilete og kommentarar frå nokre PENSJONISTSOMMARDAGAR

Kjære folk!

Kan me seie at me har ferie når me er pensjonistar? I tilfelle ferie, – ferie frå kva då?
Eg har installert ChatBoxAI på mobilen min. Stort sett kjem det opp berre vrøvl uansett kva eg så langt har spurt om, men då eg spurte «Har pensjonistar ferie?», var ikkje svaret så dumt:

Fortsett å lese

MARSOPPLEVINGAR

Kjære folk!

Mormor var ei klok kvinne. Eg likte meg alltid godt saman med henne. Med henne kunne eg prate om alt mogeleg. Ho var frå Sogn og kalla meg «vetlo si».
Ein dag då me var ute på ein av dei mange rusleturane våre, sa ho: «Du må samla på fyrstegongsopplevingane, vetlo mi, for dei vette færre ette som tidi går.»
Eg gjer framleis slik ho råda meg til å gjere.

Denne siste månaden har det ikkje vore vanskeleg å vera ein samlar av slike opplevingar. Dei har beint ut stått i kø. Eg trur faktisk at dei gjer det ganske ofte for oss alle, men me har nok altfor lett for å gløyme å vera merksame nok når det skjer.

Fortsett å lese

VEL HEIME

Kjære folk

Kor godt er det å kome heim?
Då eg var lita, då var det å kome heim det same som å kome dit eg budde saman med mor og far min. Det var der dei gode klemmane, dei trygge fanga og den vante lukta var.

«Home is where your heart is», seier eit ordspråk. Onsdag, då me låste opp ytterdøra og bar koffertane våre inn i gangen, kjende eg at eg var heime. Her har eg den raudvinsraude sofaen, bøkene, bileta og skrivepulten. Her kan eg tutle med mitt heile dagen og sovne under mi eiga dyne. Her har eg gode vener, grovt brød, Hallingdølen i postkassa og radio med norske nyhende. Det beste av alt er at han, som steller så fint med hjartet mitt, kom heim saman med meg og kjende det same; det var godt å kome heim.

Lønna helsa oss «velkomen heim» med sine vakre haustfargar.

Fortsett å lese

PRAKTISK MEDKJENSLE

Kjære folk!

I desember i fjor fekk me ein vakker og nyttig kalender frå gode vener. Den heiter «Was mein Leben reicher macht, Glücksmomente für jeden Tag» (Slikt som gjer livet mitt rikare. Små, daglege lykkestunder).

Kvar morgon les mannen min ein liten snutt for meg. Dette har blitt ei slags rutine og er som eit Kinderegg på morgonkvisten. Tre gode ting på ein gong:
– Me har noko anna enn vår eigen kvardag å samtale om
– Det bringer gode kjensler inn på frukostbordet
– Eg må oppretthalde tyskkunnskapen mine

Måndag 7. august, den dagen det verkeleg byrja å regne her, las han dette:

«Ein eldre herre går krumbøygd over rullatoren og skyv ei vasskanne framfor seg mot eit lite tre som står framfor eldreheimen og ventar på vatnrasjonen sin der i gloheita. Så mykje praktisk medkjensle!»

Praktisk medkjensle! Så fint, tenkte eg, utan å forstå at dette var noko hallingane kom til å få øvd seg på å vise kvarandre i veker framover. Og folk har gitt kvarandre husrom, smurt brødskiver, flytta stein, stått vakt og tatt eit ekstra spadetak eller ti.

Fortsett å lese

Å SJÅ OG BLI SETT

Kjære folk!

Du, eg og alle andre kan både sjå og høyrast svært ulike ut, men me har alle noko felles; det grunnleggjande behovet vårt for å bli sett.

Å bli sett er så viktig for oss at spørsmålet er om dersom ingen ser oss, er me til då?

I ein sang av Bjørn Eidsvåg, finn me dette refrenget:
«Se meg, hør meg
Kom inn til meg og rør meg,
kjære, hør meg
Det er en meg her inne
som famler rundt i blinde
Trå forsiktig inn og led meg
Trøst meg, gled meg, men fremfor alt
Se meg»

Frå 1966 til 1969 kjende eg meg sett av både lærarar og medelevar her på Ål Ungdomsskule.

Fortsett å lese

BERRE EIN AUGNEBLINK?

Kjære folk

Eg leita etter eit vakkert ord.
Tidleg ein sundagsmorgon i januar fann eg det.
Eg låg på ryggen inntulla i min eigen dynevarme og høyrde Stein Torleif Bjella synge «om ei ørliten stund» på radio.
Om ein augneblink, tenkte eg, før norsklærarhjernen slo til med substantivbøying; ein augneblink, augneblinken, augneblinkar, augneblinkane.

For eit vakkert ord! Og eg veit jo at det er augneblinkane me hugsar. Alle desse ørsmå stundene som kjem og forsvinn. Ja, blir heilt borte dersom me ikkje legg merke til dei og tek vare på dei.

Onsdag 11. januar nådde solstrålane heimen vår for fyrste gong denne vinteren.

Fortsett å lese

DANSE HEILE LIVET

Kjære folk!

Laurdag for berre ei veke sidan, skreiv eg dette her på bloggen min:
«Neste år, omtrent akkurat på denne tida, er eg og mange andre på Ål, midt oppi noko som tek mykje av merksemda mi allereie no. Eg skal fortelje meir om det ein laurdag om ikkje så lenge.»
No er det laurdag att og eg vil gjerne fortelje.

Det er moro å fortelje om det ein er oppteken av. «Det hjartet er fylt av, flyt munnen over med», heiter det. For meg blir det no slik: Det hjernen er oppteken av, blir bloggen fylt av. Eg kjenner det som om eg har fått ei gåve som skal pakkas ut neste jul.

Fortsett å lese