Kjære folk!
Kan me seie at me har ferie når me er pensjonistar? I tilfelle ferie, – ferie frå kva då?
Eg har installert ChatBoxAI på mobilen min. Stort sett kjem det opp berre vrøvl uansett kva eg så langt har spurt om, men då eg spurte «Har pensjonistar ferie?», var ikkje svaret så dumt:
Kjære folk!
Når nokon spør deg om kor gammal du er, så bør svaret ditt vera «det spørs kva du spør om». Den kronologiske alderen er grei å halde orden på sidan svaret på det spørsmålet rett og slett fortel kor mange år me har levd. Men er det eit interessant svar? Neppe. Marie Dressler sa det slik: «Det viktigaste er ikkje kor gammal du er, men korleis du er gammal.» Då byrjar dette med alder å bli spanande. Og når det i tillegg finst noko som heiter både biologisk og mental alder, kan det bli både lange og innfløkte svar på dette med kor gamle me eigentleg er.
På Hadeland Glassverk er det denne sommaren ei fantastisk utstilling av legokunst. Ved kvart kunstverk har kunstnaren Nathan Sawaya lagt att eit utsagn me kan tenkje vidare på. Ved dette kunstverket står det «Kjærlighet lever evig. Den overlever ungdommen, en flat mage og et hode fullt av hår. Og dét er det som gjør den vakker.»
Fortsett å lese «KOR GAMMAL ER DU?»Kjære folk!
Jorda har gått tre rundar i banen sin rundt sola på den tida me har budd på Ål.
For tre år sidan skreiv eg slik her på bloggen: «Å flytte er å byrje på nytt. Denne «restarten» vår tyder rett og slett at me har gitt oss sjølv ein ny sjanse, og trass i at det ikkje fyrst og fremst er ungdommeleg eventyrlyst som styrer stega våre, kjenner me at det er både nyttig og morosamt med ein slik omstart i livet.»
Etter tre år er det vel på tide å spørja; har det vore både nyttig og morosamt? Eg tenkte no at eg skulle ta for meg noko av det eg trur er viktig for å kunne trivast og ha det bra der ein bur.
Dette biletet tok eg på tur Øvre-Ål rundt 19. juni
Fortsett å lese «DEI SISTE TRE ÅRA»Kjære folk!
Eg opplever at verda stadig blir meir uroleg og stadig meir urettferdig – og det er ingenting som gjer meg meir forbanna enn den maktsjuke vondskapen mannfolka på verdstoppen dagleg viser fram. Men eg nektar å gje opp trua på menneska. Eg nektar å slutte å tru at me eigentleg er laga slik at me ynskjer å leva saman i fred. Difor håpar eg at verda etter kvart vil finne att ein slags ballanse.
Eg nektar også å dvele ved alt dette vanskelege kvar time på dagen. Slik grubling kjem det ikkje noko godt ut av korkje for meg sjølv eller for andre.
Denne våren treng eg ikkje leite lenge før eg finn noko vakkert å glede meg over. Her er nokre av blomane ved bekken slik dei stod 12. mai.
Fortsett å lese «TAKK FOR DENNE GONGEN, MAI, DU SKJØNNE, MILDE»Kjære folk!
Denne laurdagsmorgonen startar eg med eit stort og vanskeleg spørsmål:
Er du som eit ekko eller tenkjer du sjølv?
Eg trong tid for å finne eit svar som eg kan stå for.
Det er jo ingen som tenkjer heilt fritt. Sjølvsagt overtek me andre sine tankar før me kan utvikle våre eigne. Som born overtok me tankane til mor, far, lærarar og andre vaksne som me stolte på og hadde tiltru til, – før me kanskje i ein periode valde å opponere mot det meste.
Kjære folk!
Mormor var ei klok kvinne. Eg likte meg alltid godt saman med henne. Med henne kunne eg prate om alt mogeleg. Ho var frå Sogn og kalla meg «vetlo si».
Ein dag då me var ute på ein av dei mange rusleturane våre, sa ho: «Du må samla på fyrstegongsopplevingane, vetlo mi, for dei vette færre ette som tidi går.»
Eg gjer framleis slik ho råda meg til å gjere.
Denne siste månaden har det ikkje vore vanskeleg å vera ein samlar av slike opplevingar. Dei har beint ut stått i kø. Eg trur faktisk at dei gjer det ganske ofte for oss alle, men me har nok altfor lett for å gløyme å vera merksame nok når det skjer.
Fortsett å lese «MARSOPPLEVINGAR»Kjære folk!
Det er lenge sidan sist. Det har faktisk vore litt travelt.
Endeleg! Dette har eg gledd meg til!
Boka er her. Ho er like blå som det eg hadde håpa og det luktar skulestart og forventning av alle dei 111 sidene, – akkurat slik det skal gjere av ei bok ingen førebels har lest.
Dei siste dagane har vore utruleg fine.
Eg fekk melding om at det var ei bokpakke klar for henting onsdag ettermiddag. Torsdag gjekk eg til Sundre og eg kjende at eg hadde glade sumarfuglar i magen. Det skulle bli fint å halde boka og dermed forstå at dette faktisk var sant.
Kjære folk!
Nyårskvelden er over.
Saman med gode vener har eg hoppa inn i det nye året.
No har eg krølla meg saman i sofakroken. Det er tid for å nyte dei siste restane av juleraud familieglede og for litt ettertanke og litt framtidshåp, – alt til akkompagnement til Nyttårskonsert og Hoppveke.
Gårsdagens stjernefeiring
Dersom eg skal gjere opp status, kjenner eg på takksemd for små og store ting i det året me har bak oss:
– det viser seg at det kan gå bra sjølv når ein trur at alt håp er ute
– å vere saman med gode vener skapar gleder som varar og varar
– familie vil alltid vere det aller viktigaste
– det er slett ikkje så farleg å bli såpass gammal at det er sju-talet som viser talet på levde tiår
– når einkvan ser at sjølvkjensla krympar og hen bryr seg
– så godt det er å bli mottatt med smil og glede i staden for med skepsis
– tildelte oppgåver som gjer at ein møter nye menneske og kan glede seg til neste gong
Kjære folk
Eg er det noko rart at eg er spent? Nei, ikkje i det heile tatt. Det er heller ikkje særleg merkeleg at eg er glad. Eg skal ha boklansering på biblioteket i Ål Kulturhus og har fått tildelt ei heil side i kulturhusprogrammet.
Me er så utruleg heldige i Ål som har eit så breidt utval av kulturtilbod å velje mellom – teater, konsertar, danseframsyningar, foredrag med alt frå unge kulturskuleelevar til kjendiser, lokalprodusert og utanfrå. Og denne våren får eg lov til å vere med.
«Velkomen til ei nær og personleg samtale mellom Solveig Vestenfor og Karen-Margrethe Erlandsrud – om livet, døden og kjærleiken, og dikt. Ei vaksen kvinne si stemme om fortida og for framtida.»
Fortsett å lese «BOKLANSERING OG KULTURHUSPROGRAM «Kjære folk!
Me har pakka koffertane våre og reist til sol, saltvatn og late dagar.
Ein av våre aller næraste er så uheldig at hen må slite med psoriasis. Naturleg sol og bading i saltvatn har ein gunstig effekt for dei fleste med denne kroniske hudsjukdomen.
Me er altså på helsereise.
Eg har med meg Mac-en min og får gjort litt av kvart anna medan sola lindrar dei som treng lindring.
Dette biletet har eg tatt på ein av mine rusleturar med havet og vinden tett på.
Fortsett å lese «SPRÅKVASK PÅ LANZAROTE»
Kjære folk 