følelser – Kjære folk

«ALDRI MEIR», SA EG.

Kjære folk

Då eg gav ut den førre diktboka mi, «Aller helst vil eg danse», bestemde eg meg for at dette skulle eg aldri gjera meir. For det fyrste så er det kjempeskummelt å levere frå seg eit manuskript til eit forlag. Dikta mine inneheld store delar av meg sjølv, – slikt som eg sjeldan deler med nokon. Det er skummelt nok, men i tillegg liksom ber eg om at forlagsredaktøren skal like det eg skriv, ja, eg ber eigentleg så fint eg kan om at denne redaktøren skal like meg. Som om ikkje det er nok, så er det vel også slik at eg ber om at det eg har inst inne i meg, skal bli tilgjengeleg for alle som har lyst til å lesa. Det er skummelt, og eg bestemde meg for at slikt ville eg ikkje utsetja meg for fleire gonger.

Haust i hagen før det byrja blåse og regne.

Fortsett å lese

HJARTET HAR ELASTISKE VEGGAR

Kjære folk

Noko av det eg opplever som det aller sterkaste og mest forunderlege etter som åra går, er kor mykje det er plass til inne i tankar og kjensler.

Å bli mor, var ein fin, stor og god overgang i livet.

Fortsett å lese

TO JULETANKETING (juleglede og jesusbarn-tabu) OG FEM JULEDIKT

Kjære folk

For meg er det sant dette at tida går fortare dess eldre ein blir. Plutseleg har det gått eit heilt år og plutseleg er jula her att med alt sitt. For meg har det blitt slik at juletida ikkje er blant slike ting som det er mogeleg å ta litt lett på. Det er altfor mange kjensler involvert og når kjenslene er med, då blir det viktig. Samstundes er eg svært ambivalent til heile greia.
(Eg har «pynta opp» dette blogginnlegget med bilete frå mi eiga førjulstid)

Frå Ål kyrkje. Tatt før konserten med Ål koret.

Fortsett å lese

PRAKTISK MEDKJENSLE

Kjære folk!

I desember i fjor fekk me ein vakker og nyttig kalender frå gode vener. Den heiter «Was mein Leben reicher macht, Glücksmomente für jeden Tag» (Slikt som gjer livet mitt rikare. Små, daglege lykkestunder).

Kvar morgon les mannen min ein liten snutt for meg. Dette har blitt ei slags rutine og er som eit Kinderegg på morgonkvisten. Tre gode ting på ein gong:
– Me har noko anna enn vår eigen kvardag å samtale om
– Det bringer gode kjensler inn på frukostbordet
– Eg må oppretthalde tyskkunnskapen mine

Måndag 7. august, den dagen det verkeleg byrja å regne her, las han dette:

«Ein eldre herre går krumbøygd over rullatoren og skyv ei vasskanne framfor seg mot eit lite tre som står framfor eldreheimen og ventar på vatnrasjonen sin der i gloheita. Så mykje praktisk medkjensle!»

Praktisk medkjensle! Så fint, tenkte eg, utan å forstå at dette var noko hallingane kom til å få øvd seg på å vise kvarandre i veker framover. Og folk har gitt kvarandre husrom, smurt brødskiver, flytta stein, stått vakt og tatt eit ekstra spadetak eller ti.

Fortsett å lese

Å SJÅ OG BLI SETT

Kjære folk!

Du, eg og alle andre kan både sjå og høyrast svært ulike ut, men me har alle noko felles; det grunnleggjande behovet vårt for å bli sett.

Å bli sett er så viktig for oss at spørsmålet er om dersom ingen ser oss, er me til då?

I ein sang av Bjørn Eidsvåg, finn me dette refrenget:
«Se meg, hør meg
Kom inn til meg og rør meg,
kjære, hør meg
Det er en meg her inne
som famler rundt i blinde
Trå forsiktig inn og led meg
Trøst meg, gled meg, men fremfor alt
Se meg»

Frå 1966 til 1969 kjende eg meg sett av både lærarar og medelevar her på Ål Ungdomsskule.

Fortsett å lese

IRRITERT ELLER OVERRASKA

Kjære folk!

Denne våren har tvila på seg sjølv og nøla uvanleg lenge. Skulle han våge seg frampå? No er han endeleg her, – han kom til og med til oss her på rundt 460 meter over havet. Han kom og gjorde seg raskt om til tidlegsumar. Ljoset er her og luktene er på veg. Det er berre å gle seg.

Men det er ikkje våren eg fyrst og framst vil skrive om i dag; Eg prøver å vere observant når det gjeld mine eigne kjensler. Det inneber også å prøve å oppdra meg sjølv til å bli overraska i staden for å bli irritert. Det vil eg skrive om. Bileta derimot, dei skal handle om våren.

Valmuene og humleblomane lyser allereie opp i blomebedet

Fortsett å lese

Å LYTTE TIL ALLE LAGA

Kjære folk!

Altså: Eg skriv ikkje dette for å få attendemeldingar om kor flink eg er til å lytte. Dette handlar berre om kjensler, – akkurat slik som nesten alt anna og gjer.

Men eg vil gjerne vere ei som er god til å lytte. Og tru meg, eg prøver verkeleg. Men av og til, etter ein samtale med einkvan, sit eg att med ei kjensle av at eg har prata for mykje. Vart det altfor mykje meg? Den tanken kan eg slite med i lang ettertid. Eg vil jo helst vere ho som lyttar og det er ikkje så enkelt å kombinere med å vere ho som elskar å fortelje.

Men altså; å lytte, – som ikkje er det same som å høyre. Å høyre er jo berre å oppfatte lyd. Den som lyttar må vere både konsentrert, interessert og merksam. Ein god lyttar stiller gode, utfordrande spørsmål og får kanskje, på ein god dag, til og med til refleksjon hos båe samtalepartane.

Fortsett å lese

SKUFFELSAR OG GLEDER

Kjære folk!

Det hender at det kjennes som om livet berre er å vente,
– vente på vakkert vêr
– vente på at alt skal gå bra
– vente på svar
– vente på at det skal gå over
– vente på den rette

Dette vêret var det vel verdt å vente på. Biletet er tatt ved Bergsjøstølen for nokre dagar sidan.

Fortsett å lese

BERRE EIN AUGNEBLINK?

Kjære folk

Eg leita etter eit vakkert ord.
Tidleg ein sundagsmorgon i januar fann eg det.
Eg låg på ryggen inntulla i min eigen dynevarme og høyrde Stein Torleif Bjella synge «om ei ørliten stund» på radio.
Om ein augneblink, tenkte eg, før norsklærarhjernen slo til med substantivbøying; ein augneblink, augneblinken, augneblinkar, augneblinkane.

For eit vakkert ord! Og eg veit jo at det er augneblinkane me hugsar. Alle desse ørsmå stundene som kjem og forsvinn. Ja, blir heilt borte dersom me ikkje legg merke til dei og tek vare på dei.

Onsdag 11. januar nådde solstrålane heimen vår for fyrste gong denne vinteren.

Fortsett å lese

VERDIGE AVSLUTNINGAR

Eg hugsar godt at me, då eg var elev ved Nedre-Ål skule, hadde med oss ein blomebukett den siste dagen kvart skuleår. Buketten skulle stå på pulten vår og markere at no var det sumar. Dette, at me song om solskin og blomar og at eg hadde kjole på meg, gjorde at avslutninga på skuleåret vart eit skikkeleg punktum. Eg hadde skrive litt meir i boka om livet mitt og var klar for å bla om, gå vidare, – men fyrst var det ferie.

Livet var og er fylt av byrjingar og avslutningar, – og av vegval- Skal eg halde fram den rake vegen framover eller er det på tide å avslutte dette, gje meg og ta av inn på ein sideveg?

Fortsett å lese