Karen-Margrethe Erlandsrud – Hverdagsblogger med blandingsblogg
Forfatter: Kjærefolk
Litt om meg:
- Har avslutta ei mangslungen karriere innanfor norsk skulevesen.
- Har eit meir enn 100 år gammalt hus i Ål i Hallingdal, og synes at det er stas.
- Gift, mamma, farmor og bonus- både det eine og det andre.
- Stort sett blid, glad og nøgd med livet.
Kvifor byrjar ei litt gammel dame med blogging?
Eg bloggar fyrst og framst fordi eg er glad i å skrive. Det kan jo også hende at det finnes einkvan som har interesse av å bli invitert inn i kvardagen og tankane til eit heilt vanleg kvinnfolk.
Me har pakka koffertane våre og reist til sol, saltvatn og late dagar. Ein av våre aller næraste er så uheldig at hen må slite med psoriasis. Naturleg sol og bading i saltvatn har ein gunstig effekt for dei fleste med denne kroniske hudsjukdomen. Me er altså på helsereise.
Eg har med meg Mac-en min og får gjort litt av kvart anna medan sola lindrar dei som treng lindring.
Dette biletet har eg tatt på ein av mine rusleturar med havet og vinden tett på.
(Skal eg merke dette med reklame tru?) Du har kanskje lest eit dikt eller to på bloggen min? No ynskjer Lyrikkforlaget å gje ut dikta mine.
Me er kjempeheldige som har ein svært dyktig fotograf her i bygda vår. Eg var hos Ole Johannes Brye berre for nokre dagar sidan. Han er så profesjonell og hyggeleg at fotostunda ikkje vart så klein som det eg frykta. Bileta skal nyttast av forlaget i samband med bokutgjevinga.
Kor godt er det å kome heim? Då eg var lita, då var det å kome heim det same som å kome dit eg budde saman med mor og far min. Det var der dei gode klemmane, dei trygge fanga og den vante lukta var.
«Home is where your heart is», seier eit ordspråk. Onsdag, då me låste opp ytterdøra og bar koffertane våre inn i gangen, kjende eg at eg var heime. Her har eg den raudvinsraude sofaen, bøkene, bileta og skrivepulten. Her kan eg tutle med mitt heile dagen og sovne under mi eiga dyne. Her har eg gode vener, grovt brød, Hallingdølen i postkassa og radio med norske nyhende. Det beste av alt er at han, som steller så fint med hjartet mitt, kom heim saman med meg og kjende det same; det var godt å kome heim.
Lønna helsa oss «velkomen heim» med sine vakre haustfargar.
I desember i fjor fekk me ein vakker og nyttig kalender frå gode vener. Den heiter «Was mein Leben reicher macht, Glücksmomente für jeden Tag» (Slikt som gjer livet mitt rikare. Små, daglege lykkestunder).
Kvar morgon les mannen min ein liten snutt for meg. Dette har blitt ei slags rutine og er som eit Kinderegg på morgonkvisten. Tre gode ting på ein gong: – Me har noko anna enn vår eigen kvardag å samtale om – Det bringer gode kjensler inn på frukostbordet – Eg må oppretthalde tyskkunnskapen mine
Måndag 7. august, den dagen det verkeleg byrja å regne her, las han dette:
«Ein eldre herre går krumbøygd over rullatoren og skyv ei vasskanne framfor seg mot eit lite tre som står framfor eldreheimen og ventar på vatnrasjonen sin der i gloheita. Så mykje praktisk medkjensle!»
Praktisk medkjensle! Så fint, tenkte eg, utan å forstå at dette var noko hallingane kom til å få øvd seg på å vise kvarandre i veker framover. Og folk har gitt kvarandre husrom, smurt brødskiver, flytta stein, stått vakt og tatt eit ekstra spadetak eller ti.
Det har vore mykje kaos rundt oss dei siste dagane. Hans har herja med folk i kommunen min. Ål kommune sine tilsette og frivillige av alle slag har stått på for at dette skulle gå så bra som mogeleg. Me har fått lov til å flytte heim att, er takksame og har det bra. Men tre bustadhus er tatt av jordskred og mange andre har fått store skader på heimen sin. Dette er både vondt og vanskeleg og etterarbeidet vil nok bli krevjande på alle plan.
Det er sterke krefter i sving når store mengder vatn tek nye vegar. Her har bekken lagt frå seg fleire visittkort i hagen vår. Dette er for småtteri å rekne samanlikna med det andre står i.
Men no er eg budd på å skrive om heilt andre ting enn ekstremvêret. I dag spør eg «Er det ikkje berre å bestemme seg?» Og mellom avsnitta vil eg putte inn bilete frå nokre fine stunder eg har hatt denne sommaren. Eg legg altså flaumen og vêret unna for ei stund og let tanken surre rundt noko heilt anna.
Du, eg og alle andre kan både sjå og høyrast svært ulike ut, men me har alle noko felles; det grunnleggjande behovet vårt for å bli sett.
Å bli sett er så viktig for oss at spørsmålet er om dersom ingen ser oss, er me til då?
I ein sang av Bjørn Eidsvåg, finn me dette refrenget: «Se meg, hør meg Kom inn til meg og rør meg, kjære, hør meg Det er en meg her inne som famler rundt i blinde Trå forsiktig inn og led meg Trøst meg, gled meg,men fremfor alt Se meg»
Frå 1966 til 1969 kjende eg meg sett av både lærarar og medelevar her på Ål Ungdomsskule.
Denne våren har tvila på seg sjølv og nøla uvanleg lenge. Skulle han våge seg frampå? No er han endeleg her, – han kom til og med til oss her på rundt 460 meter over havet. Han kom og gjorde seg raskt om til tidlegsumar. Ljoset er her og luktene er på veg. Det er berre å gle seg.
Men det er ikkje våren eg fyrst og framst vil skrive om i dag; Eg prøver å vere observant når det gjeld mine eigne kjensler. Det inneber også å prøve å oppdra meg sjølv til å bli overraska i staden for å bli irritert. Det vil eg skrive om. Bileta derimot, dei skal handle om våren.
Valmuene og humleblomane lyser allereie opp i blomebedet
I ein av dei mest velkjende Alf Prøysen-tekstane står det slik: «Du ska få en dag i mårå som rein og ubrukt står med blanke ark og farjestifter tel. Og da kæin du rette oppatt æille feil i frå i går og da får du det så godt i mårå kvell.»
Kor blanke er eigentleg desse arka som me får utlevert? Me vart alle føddde med gener samla opp frå fleire generasjonar attende og med dei foreldra og dei oppvekstvilkåra me var så heldige eller uheldige å få utlevert. På arket vårt var det også notert ein fødestad som me gjorde til vår, – eller måtte røme ifrå. Alt dette gjorde at arket vårt, heilt frå starten av, var fylt av mogelegheiter og utfordringar.
No om dagen står me på trappa og bankar på døra til månaden mai. Då treng me ikkje lenger leite etter mogelegheiter for å feire. Eg kjenner at det boblar litt av forventning både i magen og i bringa. Den månaden, som no er like rundt hjørnet, er fylt til randen av små og store gleder.
For to veker sidan kom solskinet og eg berre måtte byrje med litt hagestell på dei få flekkane som var utan snø.
Altså: Eg skriv ikkje dette for å få attendemeldingar om kor flink eg er til å lytte. Dette handlar berre om kjensler, – akkurat slik som nesten alt anna og gjer.
Men eg vil gjerne vere ei som er god til å lytte. Og tru meg, eg prøver verkeleg. Men av og til, etter ein samtale med einkvan, sit eg att med ei kjensle av at eg har prata for mykje. Vart det altfor mykje meg? Den tanken kan eg slite med i lang ettertid. Eg vil jo helst vere ho som lyttar og det er ikkje så enkelt å kombinere med å vere ho som elskar å fortelje.
Men altså; å lytte, – som ikkje er det same som å høyre. Å høyre er jo berre å oppfatte lyd. Den som lyttar må vere både konsentrert, interessert og merksam. Ein god lyttar stiller gode, utfordrande spørsmål og får kanskje, på ein god dag, til og med til refleksjon hos båe samtalepartane.
Kjære folk 